(Conclusie PG 21-08-2012)
De tip van de CID
Ik kom
afsluitend terug op de inlichtingen die het startpunt vormden voor het
tweede politieonderzoek.
Hierboven in 1.3 heb ik melding gemaakt van inlichtingen die waren
opgenomen in een CID-verbaal van 11
maart 1994. In dit CID-verbaal is niet uitsluitend een mededeling
opgenomen over de moord op
(vermoedelijk) [mw. M.]. Hierin staan namelijk meer misdrijven
beschreven, enkele zelfs betrekkelijk
concreet: een overval op bewoners van een woning in Breda (waarbij een
kluis was geopend), een inbraak
in een specifiek genoemde straat in Breda, beroving van een vrouw die
geld had gepind, en de afpersing
met een vuurwapen van een vrouw met kind. Door het evaluatieteam is
tevergeefs getracht om 'mutaties'
en aangiftes te achterhalen die betrekking kunnen hebben op deze
delicten. Ook overigens is onderzoek
van het evaluatieteam naar bevestiging van deze vrij opvallende
misdrijven zonder resultaat
gebleven. Dit roept de vraag op of deze andere misdrijven werkelijk
hebben plaatgevonden. De
hierdoor gerezen twijfel over het waarheidsgehalte van de
CID-informatie heeft m.i. consequenties voor de
geloofwaardigheid van de informatie die de basis vormde voor het tweede
politieonderzoek, dat (zoals
bekend) heeft geleid tot de aanhoudingen en de veroordelingen van [Anil
B.], [Achmed L.], [Appie T.],
[Jane H.], [Karin N.] en [Jenny L.]. Niet is gebleken dat de politie
indertijd reeds dergelijk 'toetsend'
onderzoek heeft uitgevoerd.
In het manuscript van van Koppen cs (De dood in het Chinese restaurant) vinden wij de bevreemding (op zijn zachts gezegd) ook terug:
Naar
aanleiding van de CID-informatie wordt door leider van het onderzoek [teamleider]
een proces-verbaal
gemaakt waarin iets merkwaardigs staat.
Gemeld
wordt dat de informatie goed aansluit bij ‘bevindingen uit eerder
opsporingsonderzoek’ naar
gewapende overvallen op cafetaria’s in Sittard
en Geleen. In dat
onderzoek is het vermoeden gerezen dat Jenny, Achmed
en Appie deel uitmaken van
een groep personen die criminele activiteiten
pleegt. Uit ons dossier
kan niet goed worden afgeleid wanneer dit rechercheonderzoek
precies heeft
plaatsgevonden, waarop de verdenkingen zijn
gebaseerd en wat er met de
resultaten van het onderzoek is gebeurd. Toch
bestaat er naar het
oordeel van de rechercheur voldoende aanleiding tot
het trekken van de
volgende, voorlopige conclusies:
‘Het was mij, verbalisant [teamleider], bekend dat deze personen vanaf het voorjaar van 1993 tot begin 1994 vermoedelijk meerdere strafbare feiten hebben gepleegd waarbij zij steeds opereerden vanuit het pand Teteringse Dijk 92 te Sittard. Het was mij, verbalisant [teamleider], bekend dat in die groepering de vrouwelijke verdachten vrijwel steeds de voorbereidende werkzaamheden pleegden welke noodzakelijk waren voor het plegen van het feit door informatie te verschaffen over, dan wel op de uitkijk te staan bij, het plegen van strafbare feiten. Bij deze overvallen werd steeds zeer grof geweld toegepast en er werd vrijwel steeds gebruikgemaakt van vuurwapens, waarmee ook daadwerkelijk werd geschoten.’
‘Het was mij, verbalisant [teamleider], bekend dat deze personen vanaf het voorjaar van 1993 tot begin 1994 vermoedelijk meerdere strafbare feiten hebben gepleegd waarbij zij steeds opereerden vanuit het pand Teteringse Dijk 92 te Sittard. Het was mij, verbalisant [teamleider], bekend dat in die groepering de vrouwelijke verdachten vrijwel steeds de voorbereidende werkzaamheden pleegden welke noodzakelijk waren voor het plegen van het feit door informatie te verschaffen over, dan wel op de uitkijk te staan bij, het plegen van strafbare feiten. Bij deze overvallen werd steeds zeer grof geweld toegepast en er werd vrijwel steeds gebruikgemaakt van vuurwapens, waarmee ook daadwerkelijk werd geschoten.’
De politie, je beste vriend of - in het licht van het onderzoek van de PG - toch een gevalletje meineed?
Het alibi van Achmed L.
Namens
[Achmed L.] is een alibi gepresenteerd door de persoon [betrokkene 23].
Hij verklaarde op 16 mei
1995 ter terechtzitting van het hof:
"Op zaterdag 3 juli 1993 heb ik mijn verjaardagsfeest gevierd samen met
onder meer [Achmed L.]. Ik ben
toen met hem op stap geweest. In 1993 ben ik gedetineerd geweest van 15
juni 1993 tot 12 november
1993 (...). Ik had proefverlof aangevraagd. Dit was mij toegewezen en
ik zou op donderdag, 1 juli 1993, de
dag van mijn verjaardag, met proefverlof gaan. Toen werd ik echter
plotseling overgeplaatst naar "De
Corridor". Aldaar mocht ik pas op vrijdag, 2 juli 1993, met
weekendverlof, namelijk van vrijdag tot
maandag. Het was mijn eerste verlof aldaar. Op zaterdagavond, 3 juli
1993, hadden [betrokkene 24], een
nicht van mij, en [Achmed L.] een verjaardagsfeest voor mij
georganiseerd. Wij zijn toen op stap geweest
in de binnenstad van Breda. Met mij bedoel ik mijn nicht, [betrokkene
24], mijn neef [betrokkene 25],
[Achmed L.] en ik. Wij zijn toen tot sluitingstijd, 02.00 uur 's
nachts, in "De Bolero" geweest. Toen hebben
wij deze gelegenheid verlaten. [Achmed L.] was toen bij ons. Ik ben
toen een broodje gaan eten in
broodjeszaak "Panaché". De anderen hebben toen buiten op mij gewacht
terwijl ik een broodje bestelde.
Dat heeft zo'n vijftien tot twintig minuten geduurd. Daarna hebben wij
zo'n twintig minuten op de taxi
gewacht. Toen wij omstreeks 02.40 uur een taxi te pakken kregen, zijn
wij met z'n vieren naar huis, naar
de [m-straat] te Breda, gereden. Tegen 03.00 uur kwamen wij daar aan.
(...). [Achmed L.] was ook mee
naar binnen gekomen. Hij bleef bij ons slapen."
[Betrokkene 23] was volgens de bijlage bij het proces-verbaal ter terechtzitting van 16 mei 1995 inderdaad kortstondig in vrijheid, namelijk van (vrijdag) 2 tot (maandag) 5 juli 1993.
De door hem genoemde [betrokkene 24] heeft op dezelfde zitting verklaard:
"Ik ken [betrokkene 23]. Dat is een neef van mij. Ik weet dat hij op 1 juli jarig is. Ik kan mij zijn verjaardag in 1993 nog goed herinneren. Dat komt omdat ik toen samen met [Achmed L.] zijn verjaardagsfeest heb georganiseerd. [Betrokkene 23] kwam op vrijdag met verlof thuis. Op zaterdagavond hebben wij zijn verjaardag gevierd."
[Betrokkene 23] was volgens de bijlage bij het proces-verbaal ter terechtzitting van 16 mei 1995 inderdaad kortstondig in vrijheid, namelijk van (vrijdag) 2 tot (maandag) 5 juli 1993.
De door hem genoemde [betrokkene 24] heeft op dezelfde zitting verklaard:
"Ik ken [betrokkene 23]. Dat is een neef van mij. Ik weet dat hij op 1 juli jarig is. Ik kan mij zijn verjaardag in 1993 nog goed herinneren. Dat komt omdat ik toen samen met [Achmed L.] zijn verjaardagsfeest heb georganiseerd. [Betrokkene 23] kwam op vrijdag met verlof thuis. Op zaterdagavond hebben wij zijn verjaardag gevierd."
In
hetgeen volgt bevestigt [betrokkene 24] de verklaring van [betrokkene
23], met dien verstande dat
[Achmed L.] in haar verklaring op enig moment ergens midden in de nacht
naar huis is gegaan en dus niet
is blijven slapen. Problematisch is dat de genoemde [betrokkene 25] als
getuige ter zitting van het hof
heeft verklaard zich dit verjaardagsfeest inderdaad te herinneren, doch
het feest situeert in de nacht van 1
op 2 juli 1993, en dus niet in de nacht van 3 op 4 juli 1993. Hij is
overigens niet erg zeker van zijn zaak.
Het
hof heeft het alibiverweer van [Achmed L.] gepasseerd met een
overweging die identiek is aan die
waarmee het hof het alibiverweer van [Appie T.] heeft verworpen.
Het is praktisch om reeds nu te melden dat [betrokkene 24] bij gelegenheid van het interview door het evaluatieteam heeft volhard in haar mededelingen. [Betrokkene 23] en [betrokkene 25] zijn niet opnieuw gehoord.
Het is praktisch om reeds nu te melden dat [betrokkene 24] bij gelegenheid van het interview door het evaluatieteam heeft volhard in haar mededelingen. [Betrokkene 23] en [betrokkene 25] zijn niet opnieuw gehoord.
Zie toe, dat er een taxi werd besteld, een actie, waarnaar doorgaans kan worden gerechercheerd. In geen enkel document lees ik hier iets van terug.
Uit de verklaring blijkt, dat de getuige een crimineel verleden had, dat zou zijn betrouwbaarheid kunnen afzwakken. Maar wat betekent dit dan ten aanzien van de betrouwbaarheid van de getuigenverklaringen van de drie vrouwen, die deelname aan een levensdelict hadden bekend?
Het hof van Den Haag zal later de onderlinge verschillen van de diverse verklaringen benadrukken. Dit komt heel eigenaardig over in het licht van de vele punten van tegenspraak, tussen de belastende verklaringen van de drie vrouwen, die het Hof kennelijk geen zorgen baarden. Gewoon een kwestie van wie je wilt geloven, lijkt het.
Herrie
5.2.
De verklaringen van [Jane H.]
(..)
(..)
Bij [de P.] aangekomen is [mw. M.] (volgens [Jane H.]) voor de deur
mishandeld door twee van de drie
mannen. De deur van het afhaalgedeelte is geopend met de door [mw. M.]
meegenomen sleutels. [Jane
H.] bleef buiten toen [Anil B.] en [Appie T.] met [mw. M.] het
restaurant betraden. Geschreeuw
was buiten
hoorbaar. Nadat [Jane H.] na ongeveer tien minuten twee pistoolschoten
hoorde is zij het restaurant en de
keuken ingegaan, gevolgd door [Karin N.].
(..)
Wij liepen langs deze auto. Ik zag dat Jenny de vrouw in de auto duwde. Ik hoorde dat de vrouw gilde en schreeuwde. (...).
(..)(..)
Wij liepen langs deze auto. Ik zag dat Jenny de vrouw in de auto duwde. Ik hoorde dat de vrouw gilde en schreeuwde. (...).
Ik
hoorde op een zeker
moment Appie binnen roepen:
"Vertel op, vertel op". Ik hoorde de vrouw
iets gillen of schreeuwen. Even
hierna hoorde ik twee schoten.
(...). [Karin] en ik liepen hierna naar
binnen."
(..)
"[Mw. M.] is geslagen en getrapt. Daardoor zakte zij ineen op de straat. De jongens hebben toen nog doorgetrapt. Er werd ook getrokken aan haar. Maar zij bleef tegenstribbelen. Zij schreeuwde hard. Dat was ook een reden om haar zo te schoppen."
[Karin N.] geeft bij haar 12e verhoor, 27 april 1994, de volgende beschrijving:
"De wijze waarop "Appie" en Achmed de vrouw uit de auto sleurden, was zeer hardhandig, alsof het een stuk vuil betrof. Ik zag dat zij haar rond haar middel en bij haar armen vastpakten en zo de auto uittrokken. Ik zag dat zij daarbij geholpen werden door Anil, die achterin de Opel Omega zat en die de vrouw de auto uitduwde. Ik hoorde dat de Chinese vrouw luid krijste en woorden uitriep, die ik niet kon verstaan.
(..)
Ik zag vervolgens dat Anil vanaf de achterbank uit de auto stapte. De auto bleef geparkeerd staan op de [b-straat], waarbij mij opviel dat de stadsverlichting van de auto brandde. Ik zag dat [mw. M.] telkens probeerde overeind te komen, maar zij werd telkens teruggeduwd en geschopt door "Appie" en Achmed. Ik zag dat Anil om de auto heenliep naar [mw. M.] toe. Ik zag dat hij zich bij "Appie" en Achmed voegde en eveneens begon te schoppen tegen het lichaam van de Chinese vrouw. Deze mishandeling van de vrouw op het trottoir van het Chinees restaurant duurde naar mijn idee ongeveer 3 á 4 minuten, waarbij ik de Chinese vrouw onophoudelijk hoorde huilen en krijsen. De mishandelingen gingen gepaard met het uitschelden van de Chinese vrouw. Ik hoorde dat de 3 jongens de vrouw uitscholden voor "hoer", "kutwijf" en meer van dit soort scheldwoorden.(..)"
Ten slotte [Jenny L.], 4e verhoor, 3 mei 1994:
"(..)Kennelijk werden de jongens hierdoor kwaad. Ze begonnen de vrouw op "beestachtige" wijze te slaan en te schoppen. (...). Het Chinese vrouwtje begon te gillen en te schreeuwen. Ze had zichtbaar pijn. Het geweld dat haar werd aangedaan was enorm. (..)"
En wederom [Jenny L.], 5e verhoor, 4 mei 1994:
"Het vrouwtje wilde niet uit de auto komen. Vervolgens zag ik dat Achmed het vrouwtje bedreigde met een vuurwapen. Hij zwaaide met een vuurwapen en riep daarbij met luide stem: "Er uit, kom eruit!" (..)"
De PG concludeert vervolgens terecht:
Het tijdstip van deze ernstige mishandeling zou zijn gelegen tussen ongeveer 4.15 uur en 5.00 uur, een moment waarop veel mensen een periode van diepe slaap doormaken (*). Niettemin, de nacht van 3 op 4 juli was een zomernacht. Het was zwoel. [Jane H.] en [Karin N.] hebben nog overwogen 's nachts te gaan zwemmen in de Galderse meren. Te verwachten valt dus dat van veruit de meeste woningen het slaapkamerraam geopend was.
Bij die stand van zaken is het m.i. hoogst onwaarschijnlijk dat werkelijk niemand van de velen die woonachtig zijn in die nabije omgeving van het restaurant ook maar iets heeft gehoord van het (langdurig) gillen en schreeuwen. Toch moet dat worden aangenomen, want in het uitgebreide buurtonderzoek is niets van dien aard naar voren gekomen. Dat laat zich m.i. vrijwel niet verenigen met de getuigenissen van de drie vrouwen over het lawaai waarmee het gruwelijke schouwspel gepaard zou zijn gegaan.
(..)
"[Mw. M.] is geslagen en getrapt. Daardoor zakte zij ineen op de straat. De jongens hebben toen nog doorgetrapt. Er werd ook getrokken aan haar. Maar zij bleef tegenstribbelen. Zij schreeuwde hard. Dat was ook een reden om haar zo te schoppen."
[Karin N.] geeft bij haar 12e verhoor, 27 april 1994, de volgende beschrijving:
"De wijze waarop "Appie" en Achmed de vrouw uit de auto sleurden, was zeer hardhandig, alsof het een stuk vuil betrof. Ik zag dat zij haar rond haar middel en bij haar armen vastpakten en zo de auto uittrokken. Ik zag dat zij daarbij geholpen werden door Anil, die achterin de Opel Omega zat en die de vrouw de auto uitduwde. Ik hoorde dat de Chinese vrouw luid krijste en woorden uitriep, die ik niet kon verstaan.
(..)
Ik zag vervolgens dat Anil vanaf de achterbank uit de auto stapte. De auto bleef geparkeerd staan op de [b-straat], waarbij mij opviel dat de stadsverlichting van de auto brandde. Ik zag dat [mw. M.] telkens probeerde overeind te komen, maar zij werd telkens teruggeduwd en geschopt door "Appie" en Achmed. Ik zag dat Anil om de auto heenliep naar [mw. M.] toe. Ik zag dat hij zich bij "Appie" en Achmed voegde en eveneens begon te schoppen tegen het lichaam van de Chinese vrouw. Deze mishandeling van de vrouw op het trottoir van het Chinees restaurant duurde naar mijn idee ongeveer 3 á 4 minuten, waarbij ik de Chinese vrouw onophoudelijk hoorde huilen en krijsen. De mishandelingen gingen gepaard met het uitschelden van de Chinese vrouw. Ik hoorde dat de 3 jongens de vrouw uitscholden voor "hoer", "kutwijf" en meer van dit soort scheldwoorden.(..)"
Ten slotte [Jenny L.], 4e verhoor, 3 mei 1994:
"(..)Kennelijk werden de jongens hierdoor kwaad. Ze begonnen de vrouw op "beestachtige" wijze te slaan en te schoppen. (...). Het Chinese vrouwtje begon te gillen en te schreeuwen. Ze had zichtbaar pijn. Het geweld dat haar werd aangedaan was enorm. (..)"
En wederom [Jenny L.], 5e verhoor, 4 mei 1994:
"Het vrouwtje wilde niet uit de auto komen. Vervolgens zag ik dat Achmed het vrouwtje bedreigde met een vuurwapen. Hij zwaaide met een vuurwapen en riep daarbij met luide stem: "Er uit, kom eruit!" (..)"
De PG concludeert vervolgens terecht:
Het tijdstip van deze ernstige mishandeling zou zijn gelegen tussen ongeveer 4.15 uur en 5.00 uur, een moment waarop veel mensen een periode van diepe slaap doormaken (*). Niettemin, de nacht van 3 op 4 juli was een zomernacht. Het was zwoel. [Jane H.] en [Karin N.] hebben nog overwogen 's nachts te gaan zwemmen in de Galderse meren. Te verwachten valt dus dat van veruit de meeste woningen het slaapkamerraam geopend was.
Bij die stand van zaken is het m.i. hoogst onwaarschijnlijk dat werkelijk niemand van de velen die woonachtig zijn in die nabije omgeving van het restaurant ook maar iets heeft gehoord van het (langdurig) gillen en schreeuwen. Toch moet dat worden aangenomen, want in het uitgebreide buurtonderzoek is niets van dien aard naar voren gekomen. Dat laat zich m.i. vrijwel niet verenigen met de getuigenissen van de drie vrouwen over het lawaai waarmee het gruwelijke schouwspel gepaard zou zijn gegaan.
Ook zonder geopende ramen zou je
verwachten, dat het geschreeuw gehoord werd.
Het hof van Den Haag liet vervolgens deze tegenwerping onbesproken. Spreken is zilver, zwijgen is goud.
Het hof van Den Haag liet vervolgens deze tegenwerping onbesproken. Spreken is zilver, zwijgen is goud.
 |
| Grote ramen,
waarschijnlijk enkel glas en toch niemand die de herrie had gehoord. |
(*) Hier zwakt de PG zijn betoog onnodig af; uit onderstaand hypnogram blijkt duidelijk, dat in die periode de kans op ontwaken juist erg groot is:
 |
| In de eerste drie à vier
uur wordt de diepste slaapfase bereikt, later wordt steeds vaker de
waakfase bereikt (Met dank aan wikipedia). |